Biography

ชื่อ – นามสกุล: เอไลจาห์ ฟลอเรนติน เลอรอย [Eliyah Florentin Leroy]

*มีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่จะรู้ชื่อต้นของเอไลจาห์ นอกเหนือจากนั้นจะรู้เพียงแต่ชื่อสกุลเลอรอย*
*หากปลอมตัวจะใช้ชื่ออัล/เอลเลียตแทน”
Eliyah แปลว่า “พระองค์ผู้ยิ่งใหญ่คือพระเจ้าของข้า” | Leroy/Le Roi แปลว่า “ราชา/แห่งราชันย์”

อายุ: 33 ปี

เพศ: ชาย

น้ำหนัก / ส่วนสูง: 185 cm / 80 kg

เมืองเกิด / เมืองที่มักอยู่ประจำ: โคเลดิต้า /เชวาเรีย

ตำแหน่ง: นาวาโท

ประสบการณ์การเดินเรือ (ปี) / การเป็นทหาร (ปี) :

ประสบการณ์การเดินเรือ (18ปี)

† 12ปี – เริ่มเดินเรือสินค้าครั้งแรกกับครอบครัว

† 15ปี – เริ่มเดินเรือเล็กในการฝึกฝนและปฏิบัติการ

† 17ปี – เดินเรือสินค้าจากโคเลดิตาไปยังเดสเควนท์

† 18ปีจนปัจจุบัน – เดินเรือรบราชนาวี

ประสบการณ์การเป็นทหาร

† 16(+2) (เข้าเป็นนักเรียนทหารตั้งแต่อายุ 15 ปี บรรจุเป็นนายทหารตอนอายุ 17 ปี)

 

ลักษณะนิสัย :

 

† เป็นคนมีอุดมการณ์ รักความถูกต้องยุติธรรม ตรงไปตรงมาแต่ไม่ถึงกับขวานผ่าซาก

† ซึ่อสัตย์จงรักภักดีต่อผู้บังคับบัญชาและผู้มีพระคุณ ดังเช่นตระกูลใหญ่ที่ได้ช่วยชีวิตตนในตอนที่เรือครอบครัวตนล่ม ต่อให้เป็นคนที่นิสัยแย่ขนาดไหนก็จะอดทนเพราะขึ้นชื่อว่าเคยช่วยตนเอาไว้ ความอดทนแปรผันตามบุญคุณว่ามากน้อยเพียงใด

† เคารพกฎเป็นที่หนึ่ง เจ้าระเบียบ เคร่งครัด ไม่ค่อยโอนอ่อนให้ใคร ถ้าต้องฝืนกฎหรืออนุโลมอะไรสักครั้งจะลำบากใจมากๆ

† รักเพื่อนพ้องและมีความเชื่อในในตัวคนสนิทของตนเองมากระดับหนึ่ง

† มีความเป็นสุภาพบุรุษ เคารพผู้อาวุโสกว่า และให้เกียรติสุภาพสตรีตามแบบฉบับผู้ดีเก่า

† จงเกลียดจงแค้นคนชั่ว อริและศัตรู โดยเฉพาะพวกโจรสลัด มักไม่เชื่อในคำแก้ตัวและมีอคติว่าถ้าหากเป็นคนดีจะไปเป็นโจรทำไมตั้งแต่แรกไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ตาม คิดว่าขอทานยังมีค่ากว่าพวกโจร

† มีความอดทนในระดับหนึ่ง แต่ก็มีหลายครั้งที่ไม่มีความยืดหยุ่นทางอารมณ์พอ และมักแสดงท่าทีแข็งกร้าวใส่เมื่อคิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่ไม่ถูกต้อง เลยมักทำให้มีคนไม่พอใจในสิ่งที่ตนแสดงออก โดยเฉพาะสถานการณ์ที่ต้องใช้การประณีประนอม

† ไม่ใช่พวกทำตัวเป็นผู้ดีตีนแดง งอมืองอเท้าทำอะไรไม่เป็น เพราะชีวิตหลังจากเหตุการณ์เรือล่มก็ไม่ต่างอะไรจากข้ารับใช้ทั่วไปในบ้านเศรษฐี

† ไม่ชอบอะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทาง ในห้องตัวเองทุกอย่างเลยจัดไว้เป็นระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว

† ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่อะไรทั้งนั้น เวลาว่างหมดไปกับการฝึกฝนตนและอ่านหนังสือหาวิชาความรู้ อ่านข่าวคราวความเป็นไปเกี่ยวกับบ้านเมือง เพื่อหน้าที่การงานของตนต่อๆไป

† ไม่ค่อยเข้าใจมุขตลก แต่ชอบทำกิริยาแข็งทื่อจนพาลให้คนอื่นขำแทน และส่วนมากมักไม่รู้ตัว(…)

 

† ทิฐิสูงมาก เป็นพวกยอมตายดีกว่ายอมเสียศักดิ์ศรีและเกียรติยศของตน

† เนื้อแท้เป็นคนหยิ่งทะนง รักการเอาชนะ แต่ด้วยวุฒิภาวะและอะไรหลายๆอย่างจึงมักไม่แสดงออกชัดเจน

† เป็นพวกเก็บกดเพราะใช้ชีวิตกดดันตัวเองเป็นประจำ เวลาระเบิดอารมณ์เลยรุนแรงผิดกับตอนปกติ

† โกหกไม่เก่งจึงมักเลือกที่จะไม่พูดและไม่แสดงสีหน้าท่าทางมากกว่า แต่เรืองตีหน้าซื่อหรือทำไม่รู้ไม่ชี้นี่เก่งมาก

† ไม่สนใจในเรื่องความรักใดๆเพราะไม่เชื่อและไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ควรยุ่งเกี่ยว แถมยังมองว่าเป็นตัวนำพาปัญหาเข้ามาในชีวิตรบกวนการปฏิบัติหน้าที่

† เป็นพวกหัวเก่า บางครั้งวิธีการพูดเลยดูโบราณ มีความเชื่อเก่าๆหลายข้อที่ดูติดจะโบราณไปเพราะที่บ้านสอนมาแต่เด็กๆ เช่นความคิดที่ว่าสตรีอย่างไรเสียก็ไม่ทัดเทียมบุรุษและควรปฏิบัติหน้าที่ของตนหาใช่หน้าที่ของเพศตรงข้าม

† ไม่ใช่คนรู้จักประมาณตน มักทำอะไรสุดกำลังโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นหน้าที่ๆได้รับมอบหมาย บางครั้งก็เกินกว่าความสามารถจนตนเองและคนอื่นเดือดร้อน

† ก้าวร้าวและโมโหร้ายเมื่อเจออะไรที่รบกวนจิตใจถูกจุดและเกินพอดีในสภาวะไม่มีความยับยั้งชั่งใจ(เช่นขณะเมามายสุราเป็นต้น)

† จอมถกจอมเถียง ช่างประชดประชันค่อนขอด โดยเฉพาะถ้าเจอคนน่ารำคาญหรือโดนใครข่มเข้ามากๆก็อดจะหาทางเอาคืนไม่ได้ และจะรู้สึกสะใจมากถ้าตนเป็นผู้ชนะในการปะทะคารม

† รู้จักวางแผนมากขึ้นเมื่อเปรียบเทียบสมัยวัยเยาว์ จากประสบการณ์และการสอนสั่งโดยคนใกล้ตัว ทำให้บางครั้งเมื่อเป็นเรื่องที่มีผลกับตนจริงๆก็เริ่มจะทำตามใจตัวเองเช่นกัน

† อย่างไรเสียพื้นเพก็เป็นลูกขุนนางจึงติดนิสัยช่างเหยียดมาเช่นกัน แต่ฉลาดพอที่จะแสดงออกเฉพาะเมื่อ “รู้สึก” อยากให้ผู้ถูกกระทำรับรู้เท่านั้นซึ่งมีน้อยมาก

† เป็นคนที่เปลี่ยนแปลงตามพฤติกรรมเลียนแบบคนที่ตนเห็นว่าควรเอาเยี่ยงอย่าง มากเสียจนบางครั้งสูญเสียความเป็นตัวเองไปเป็นระยะๆ แต่มักจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อมีคนทัก หลังจากนั้นจะกลับไปเป็นตัวเองที่แข็งทื่อตามเดิมพักหนึ่ง

 

 

ประวัติตัวละคร :

 [ความสัมพันธ์กับตัวละครอื่นโปรดตรวจสอบหน้า Relationship]

[ในส่วนที่เป็นสีน้ำเงินจะมีเพียงคนที่สนิทมากจนเจ้าตัวยอมเล่าเท่านั้นที่รู้]

เอไลจาห์เป็นชาวโคลเดียน เกิดในเมืองโคเลดิต้าและเป็นลูกชายคนรองของอดีตตระกูลขุนนางเก่าซึ่งค่อนข้างเคร่งครัดในเรื่องมารยาทและความเป็นสุภาพบุรุษ ปู่ของเอไลจาห์นั้นไม่เชื่อมั่นในตัวพ่อของเขาที่เป็นคนติดจะสบายและเป็นกันเองผิดกับคนส่วนใหญ่ในตระกูล จึงคาดหวังกับเอไลจาห์ซึ่งเป็นหลานชายคนเดียวมาก ทางบ้านเลยมุ่งให้เรียนรู้หลากหลายอย่างทั้งทักษะการต่อสู้และความรู้ด้านวิชาการ ซึ่งด้วยนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนมุ่งมั่นเมื่อโดนคาดหวังเลยทำให้มีความตั้งใจมากกว่าเก่า

เอไลจาห์ไม่เหมือนทายาทคนอื่นๆของตระกูลเลอรอย เขามีความสนใจในด้านการสงครามมากกว่าการบริหารธุรกิจ เป็นเด็กเที่ยงตรง รักความยุติธรรม มีความเพียรพยายามและความรับผิดชอบเป็นที่หนึ่ง ด้วยความที่มีปู่ที่ค่อนข้างหัวโบราณ เขาจึงโดนสอนเรื่องความผิดชอบชั่วดีอย่างค่อนข้างชัดเจนว่าอะไรขาวอะไรดำ ทำให้เกลียดพวกคนชั่วตั้งแต่เด็กๆโดยเฉพาะโจรสลัดที่ปู่ของเขาพร่ำบอกบรรยายความชั่วร้ายของโจรครั้งแล้วครั้งเล่าและตั้งมั่นว่าเมื่อเขาเติบโตขึ้นจะเข้าเป็นทหารที่ดีที่สุดและเป็นสุภาพบุรุษที่ดีเลิศให้คนในตระกูลภาคภูมิใจ แม้นั่นจะเหนือความคาดหมายของปู่เขาที่ต้องการให้เป็นผู้สืบทอดธุรกิจของตระกูลไปอยู่ก็ตาม

เมื่ออายุได้ 12 ปีพ่อของเอไลจาห์ได้พาเขาออกไปเดินเรือด้วยเพื่อให้ศึกษาวิธีการ
ดำเนินการต่างๆเพื่อสืบทอดกิจการขนส่งของตระกูล แม่และพี่สาวของเขาจะขอติดตามไปด้วย แม้ตนจะยังเด็กก็ตามแต่ด้วยเพราะโดนสั่งสอนมาอย่างเคร่งครัดแม้เรื่องจารีต ก็เลยไม่ค่อยอยากให้ขึ้นมาบนเรือทั้งด้วยเรื่องความเชื่อว่าสตรีบนเรือจะนำพาโชคร้ายมาให้ ซ่อนความรู้สึกว่าที่จริงเจ้าตัวก็เป็นห่วงทั้งสองคนอยู่ลึกๆ อย่างไรก็ดีพ่อของเขาก็พยายามเกลี้ยกล่อมและยกเอาเรื่องความรักและความเป็นครอบครัวมาค้านกับเหตุผลของเอไลจาห์ ในที่สุดแม่และพี่สาวของเขาก็ได้ขึ้นไปด้วยเช่นกันบนความไม่สบายใจของผู้เป็นลูกชาย

และนั่นก็เป็นวันสุดท้ายที่เอไลจาห์ได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว

คืนนั้น เรือสินค้าของบ้านเลอรอยโดนโจรสลัดกลุ่มหนึ่งปล้นสะดม พ่อของเขาโดนฆ่าตายพร้อมๆกับลูกเรือเกือบทั้งหมด มีบางส่วนที่หนีตายกระโดดลงทะเลไป พี่สาวของเอไลจาห์โดนโจรสลัดคนหนึ่งฉุดไป สร้อยอัญมณีประจำตระกูลของนางโดนกระชากทิ้ง แม่ของเขาก็เข้าไปช่วยแต่สุดท้ายก็โชคร้ายโดนฆ่าตายอีกคน ในตอนท้ายเอไลจาห์ที่สะบักสะบอมจากการโดนรุมทำร้ายตัดสินใจเกาะถังไม้แล้วถีบตัวเองลงทะเลไปท่ามกลางเรือที่ลุกท่วมไฟ เขาลอยคออยู่พักหนึ่งโดยรู้ตัวว่าอาจจะเป็นเหยื่อฉลามเมื่อไหร่ก็ได้ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าเกาะที่พึ่งสุดท้ายไม่ค่อยอยู่อีกต่อไป

ในขณะที่กำลังจะจมลงสู่ทะเลลึก ร่างของเขาได้คนจากเรือประมงเล็กช่วยไว้จึงรอดชีวิตมาได้ เอไลจาห์ไม่ได้กลับบ้านแต่กลับโดนพาไปที่ท่าเรือเมืองเชวาเรียซึ่งเป็นสถานที่ๆเรือประมงนั้นประจำอยู่ เขาได้พบกับนายใหญ่ของชาวประมงเหล่านั้นในเวลาที่เข้าตรวจสินค้าพอดี เพราะถูกใจลักษณะนิสัยซื่อตรงและเห็นว่าแม้ยังเด็กแต่มีหน่วยก้านดีน่าจะนำไปฝึกต่อได้จึงได้รับการอุปถัมป์ไว้เป็นคนรับใช้แต่ในนาม(ด้วยเหตุผลทางการเมือง) หากแต่มีสถานะไม่ต่างจากลูกบุญธรรม

หลังจากเหตุการณ์เรือล่มยิ่งทำให้ความเกลียดแค้นต่อพวกโจรสลัดทวีคูณกว่าเดิมที่มี เอไลจาห์ตั้งใจเล่าเรียนและฝึกวิชาจากราชครูที่ตนมีโอกาสได้เรียนเพราะผู้มีพระคุณ ไม่นานหลังจากอายุย่างเข้าวัย 15 ปี ได้ผันตนเข้าสู่การเป็นนักเรียนทหารด้วยหวังจะเข้าร่วมกองทัพ และหลังจากสำเร็จการเล่าเรียนแล้วเขาตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพราชนาวีตามที่ตั้งใจไว้แต่เด็กโดยไร้ซึ่งความลังเล

ในตอนแรกเอไลจาห์เข้าร่วมกองทัพด้วยชื่อที่แตกต่างออกไป คือเอลเลียต แบร์โรว์ ซึ่งเป็นชื่อที่บิดาบุญธรรมตั้งให้ตน (กลายเป็นชื่อปลอมที่ชอบใช้ในเวลาต่อมา) จนกระทั่งโดนสืบทราบในตอนที่มีปากเสียงกับขุนนางเลวคนหนึ่ง จึงโดนวางอุบายให้ออกลงเรือจากโคเลดิตาไปยังเดสเควนท์ร่วมกับนายทหารรุ่นพี่อีกสองคน [รายละเอียดที่หน้า Relationship] หลังจากนั้นแม้ตระกูลเลอรอยจะทราบว่าทายาทคนสุดท้ายไม่ได้ตายจากไปอย่างที่ร่ำลือ เขาก็ไม่ได้หวนกลับไปเพื่อสืบทอดกิจการของตระกูล หากแต่คงไว้ซึ่งความตั้งมั่นในราชนาวี

เมื่ออายุย่างเข้าวัย20ปี บิดาบุญธรรมของเขาก็ได้เสียชีวิตลงจากการลอบฆาตกรรมโดยขุนนางเลวหลายฝ่าย เนื่องด้วยพฤติกรรมขัดแข้งขัดขาของตัวนายท่านตระกูลแบร์โรว์ที่หวังจะช่วยเหลือผู้ยากไร้ เหตุการณ์ครั้งนี้ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งจนทำให้เขาเสียศูนย์ไปพักใหญ่

หลังจากโศกอนาตกรรมครั้งนั้น เขาตัดสินใจที่จะเก็บทุกสิ่งเท่าที่เขาจะเก็บเกี่ยวได้ เปลี่ยนความเสียใจเป็นความมุ่งมั่งฝึกตนให้ดีพร้อมในทุกๆด้านจนในที่สุดก็มองข้ามความรู้สึกของตัวเองไปจนแทบทั้งสิ้น เขาตัดสินใจรับภารกิจที่ไม่ต้องอยู่ประจำที่เชวาเรียตั้งแต่อายุได้ 23 ปี ด้วยไม่ต้องการที่จะรำลึกถึงผู้มีพระคุณของเขา ก่อนจะกลับมาประจำการอีกครั้งเมื่อได้เลื่อนยศเป็นนาวาโท

ด้วยประสบการณ์ส่วนตัวและสิ่งที่ได้รับการสั่งสอนมาจากทั้งอาจารย์และรุ่นพี่ของเขา เอไลจาห์จึงเรียนรู้ถึงการที่จะใช้คำพูดสวยหรู อุดมการณ์และความยุติธรรมบังหน้าให้ตนดูดีในสายตาคนอื่น เขาตั้งสัตย์สาบานว่าจะรับใช้ราชวงศ์และอุทิศตนให้แก่ราชนาวีเพื่อกำจัดคนชั่วให้หมดไป กลบความเคียดแค้นที่สุมอยู่ในใจไม่ให้แสดงออกมา เพื่อที่จะได้เป็นที่รักใคร่ชอบพอของจากทั้งประชาชน เพื่อนพ้อง และบรรดาผู้ใหญ่ในราชนาวี บรรดาบุคคลผู้จะนำพาเขาไปสู่สิ่งที่เขาเฝ้าฝันจะได้เห็น

 

โลกไร้ซึ่งโจรชั่วช้าที่เคยทำลายชีวิตของเขาไป

 

อาวุธ / ความสามารถในการต่อสู้ (ถ้ามี) :

อาวุธที่ใช้

† มีวาทศิลป์เป็นอาวุธ สุนทรพจน์ คำพูดปลุกใจ เป็นสิ่งที่เขาถนัด

† ใช้อาวุธเป็นทุกประเภท ดาบ, ปืนยาว, ปืนสั้น, มีด, ความชำนาญแตกต่างไล่เรียงลำดับกันแต่มีพื้นฐานทั้งหมด

† อาวุธที่ถนัดที่สุดคือดาบ Rapier ซึ่งฝึกฝนมาตั้งแต่สมัยเด็ก สามารถใช้ดาบได้ทั้ง 2 มือแต่ถนัดข้างขวามากกว่า

† มีทักษะการสู้แบบประชิดและรู้จักการต่อสู้กับคู่กรณีที่ตัวใหญ่กว่าด้วยการใช้แรงอีกฝ่ายโจมตีอีกฝ่ายเอง (เวลาเจอชาวดันเตเลียนที่ตัวใหญ่กว่ามากๆ)

† ขี่ม้าได้คล่องแคล่ว สามารถขี่ม้ายิงปืนได้ดี

† เป็นคนที่ช่างสังเกต มีไหวพริบในการต่อสู้เป็นอย่างดี มักวิเคราะห์ศัตรูไปด้วยยามต่อสู้และเลือกที่จะเล็งจุดอ่อนเพื่อจับกุมมากกว่าสังหาร แม้แท้จริงจะโปรดปรานอย่างหลังมากกว่า

† มีทักษะในการวางแผนการรบระดับหนึ่ง เพราะเป็นคนสนใจเรื่องพิชัยสงครามมากกว่าการบริหารธุรกิจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

† โดยปกติมักจะวางแผนการก่อนการต่อสู้เสมอโดยเฉพาะเมื่อไปกับเพื่อนร่วมกองทัพ ยกเว้นจวนตัวจริงๆถึงจะต้องพึ่งสัญชาติญาณ

† มักพกปืนสั้น Flintlock อันหนึ่งไว้กับตัวตลอดเพราะเป็นของขวัญที่พ่อเคยให้ไว้เมื่อตอนอายุครบ 10 ปีแต่ไม่ได้ใช้งานมันสักเท่าไหร่

 

 

สิ่งที่ชอบ / ไม่ชอบ / เกลียด :

สิ่งที่ชอบ

ความยุติธรรม, กฎระเบียบ, ความซึ่อสัตย์, ความกล้าหาญ, ความเมตตา, ความรับผิดชอบ, ความมุ่งมั่นขยันขันแข็ง, เสรีภาพในขอบเขตที่เคารพซึ่งกันและกัน, ความสงบสุข, การวางแผนยุทธการรบ, หมากรุก, ไวโอลิน, เด็ก(จะใจอ่อนกับเด็กเป็นพิเศษ), คนชรา(ไม่เชิงชอบแต่ใจอ่อนเหมือนกรณีเด็ก) ,กุหลาบขาว, กุหลาบน้ำเงิน(กุหลาบขาวย้อมน้ำเงินเนื่องจากในสมัยนั้นไม่มีการตัดต่อพันธุ์กรรม) ,พายแอบเปิล(แม่ชอบทำให้ทานสมัยเด็ก)

สิ่งที่ไม่ชอบ

ความอยุติธรรม, ความไร้สติ, คนไร้ความรับผิดชอบ, คนเพ้อเจ้อ, การทะเลาะวิวาท, การแหกกฎ, บุรุษที่ทำตัวไร้เกียรติศักดิ์ศรี(เช่นพวกนักต้มตุ๋น ขอทาน แมงดา อันธพาล ฯลฯ), สตรีที่ทำตัวไร้ยางอาย(เช่นนางนกต่อ แม่เล้า โสเภณี ฯลฯ), สุราเมรัย(แม้จะโดนหลอกให้กินบ่อยเหลือเกิน), ยาสูบ(เกลียดกลิ่นมากแม้ไม่แสดงออกในบางครั้ง), อบายมุขทั้งหลายทั้งแหล่, คนสกปรกในระดับที่เกินขนาดจะรับได้, ฯลฯ

สิ่งที่เกลียด

 โจรสลัด, ความรัก, การโกหกหลอกลวง, การทรยศหักหลังโดยคนที่ไว้ใจ, ความชั่วในกมลสันดานของคน, การที่ต้องยอมทำชั่วเพื่อให้บรรลุหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

 

อุดมการณ์ / ความต้องการ :

อุดมการณ์

“ดูเถิดพวกท่านทั้งหลาย พวกเราทุกคนล้วนแต่เกิดมาไม่เท่าเทียมกัน แม้นมีสองมือสองเท้าพร้อมร่างกายไม่แตกต่าง หากแต่ฐานะ, สติปัญญา,พละกำลัง, ประสบการณ์และเรื่องราวของพวกท่านอาจทำให้เราไม่เหมือนกันไปเสียหมด แต่พวกเรายังคงไว้ซึ่งคุณธรรมและความดีงามที่ทำให้พวกเราใช้ชีวิตในแผ่นดินและผืนน้ำอันศักดิ์สิทธิ์นี้ภายใต้การปกครองจากองค์กษัตริย์และราชวงศ์ผู้มีเมตตาอย่างสงบได้ตลอดมา

พวกท่านรับได้หรือ หากวันหนึ่งจะมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ที่จิตใจแตกต่างจากพวกท่าน, ชั่วช้าเลวทรามเข้ามาแย่งชิงเอาทุกสิ่งที่พวกท่านต่างเหน็ดเหนื่อยสร้างมันขึ้นมาด้วยความมานะอย่างสุจริตไป? พวกคนบาปที่โดนปีศาจร้ายมอมเมาหลงในโลกีย์จนหยั่งรากลึกสู่กมลสันดาน ก่อร่างสร้างความเดือดร้อนบนแผ่นดินและน่านน้ำอันสงบสุขอย่างไม่ไว้หน้าใคร ทำให้อาณาจักรที่พระองค์ทรงประทานให้พวกเราอยู่กินต้องแปดเปื้อนมัวหมองความโสมมของมันได้หรือ?

พวกท่านจะยอมนิ่งเฉย ก้มหน้าให้กับพวกคนสามาณย์ที่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากคนเดินดินนอกจากจิตใจที่ต่ำช้าห่างจากท่านราวหุบเหว มาพรากทุกอย่างไปได้อย่างง่ายดายแบบนี้หรือ?

หากไม่ใช่พวกเราแล้ว จะมีใครที่จะนำความยุติธรรมและความสงบสุขกลับมาสู่แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์นี้ได้อีก?”

“เลิกยอมแพ้แล้วเงยหน้าขึ้นเถิด พวกท่านจงพิศดูพวกมันให้ดี เหล่าปีศาจในร่างคนนั้นล้วนแล้วแต่อ่อนแอ มันจะพ่ายแพ้ให้กับคุณธรรมความดีงามในตัวพวกท่าน จงลุกขึ้นแล้วต่อสู้กับมันเพื่อตัวท่าน เพื่อบุคคลอันเป็นที่รักของท่าน… คนรัก, ครอบครัว, ลูกหลาน ผองเพื่อนและเมืองของท่าน ทุกอย่างที่พวกท่านร่วมกันสร้างมาด้วยสองมือและความพากเพียรของท่านเอง”

“เพื่อสันติภาพ เอกภาพและภราดรภาพ”

 

ความต้องการ

ต้องการกำจัดคนชั่วช้าที่ก่อเรื่องราววุ่นวายสร้างความเดือดร้อนทิ้งไปหมดจากทุกน่านน้ำและทำให้บ้านเมืองมีแต่ความสงบสุขอย่างเท่าเทียมกันโดยแท้จริง

(แต่หลักๆแล้วก็คืออยากล้างบางกลุ่มโจรสลัดที่เคยบุกปล้นสะดมเรือของเขาและบั่นหัวเดรญ่าเพื่อเป็นการล้างแค้นเรื่องครอบครัวตนเอง)

อื่นๆ :

† ตั้งสัตย์สาบานอุทิศตนให้กับราชวงศ์และราชนาวีและไม่ขอข้องเกี่ยวกับพวกโจรชั่วเด็ดขาด

† รักและสนิทกับพี่สาวของตนมาก จึงทนไม่ได้ที่จะต้องนึกถึงตอนที่นางโดนโจรลักพาตัวหายสาบสูญไป จนปัจจุบันก็ยังมีที่ฝันร้ายเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่

† เคารพรักและนับถือคริสเตนในฐานะรุ่นพี่และอาจารย์ที่สอนสั่งตนในหลายๆด้าน ในขณะที่อาร์เธนเป็นทั้งรุ่นพี่ที่คอยชี้ให้เห็นเรื่องราวในมุมมองที่ต่างไป คู่ปรับทางวาทะและทัศนคติ แต่ก็เป็นผู้มีพระคุณที่ตนตั้งมั่นจงรักภักดี

† มีเพื่อนที่ค่อนข้างไว้ใจสนิทใจด้วยในรุ่นราวคราวเดียวกันคือยูจีนและเลโอนา

† ไม่เชื่อใจคนที่เพิ่งพบเจอสักเท่าไหร่ ต้องใช้เวลาหรือจนกว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ตนเชื่อในตัวคนๆนั้น

† มารยาทมาก่อนความจริงใจ เป็นสิ่งที่ประสบการณ์สอนมาและทำให้ไม่ได้แข็งทื่อเท่าวัยเด็กแต่ยังไงก็ไม่ชอบที่จะต้องสวมหน้ากากเข้าหากันอยู่ดี(แต่ไม่ได้หมายความว่าทำไม่ได้)

† ตนมักมีปัญหากับทั้งคนในรุ่นเดียวกันและผู้ใหญ่หลายคนเพราะเป็นคนตรงไม่ชอบการโกหกหลอกลวงฉ้อโกงแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นจุดเด่นให้คนชอบได้ในหลายๆครั้งเช่นกัน

† เคยคิดตามหากลุ่มโจรสลัดที่ฆ่าพ่อกับแม่และลักพาตัวพี่สาวไป ปัจจุบันกลายเป็นว่าเจอ โจรสลัดจับได้ก็ประหารทิ้งหมดไม่ต้องให้มันรอดสักคนนั่นแหละดี

† ใจจริงชอบที่จะได้วิสามัญฯโจรสลัดด้วยตัวเองมากกว่าจะต้องจับกลับไปที่ฐานทัพ และบางครั้งก็จับทรมาณให้สาแก่ใจตนจนมันตายอนาถไปเอง  แน่นอนว่าแทบไม่มีใครรู้ในข้อนี้…

† ชื่นชอบการปลอมตัวและทำได้ดีระดับหนึ่ง แม้จะโกหกไม่เก่งแต่เล่นละครได้ดี มีเส้นบางๆกั้นอยู่ระหว่างสองสิ่งนี้

† มักโดนมารยาหญิงหลอกบ่อยๆเพราะความเป็นสุภาพบุรุษอัตโนมัติ(?)ของตนเอง ยกเว้นโจรสลัดนี่ต่อให้เพศอะไรอายุเท่าไหร่ยังไงก็ฆ่าทิ้งหมด แม้จะมีลังเลบ้างก็ตาม

† เวลาโดนสตรีเข้าหา ถ้าเห็นว่ามีท่าทีไม่งามก็มักจะปรามให้ถูกต้องตามกุลสตรีควรปฏิบัติ(…)

† ถึงจะไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่เวลาเจออันธพาลสร้างความเดือดร้อนให้ประชาชนก็อดเข้าไปยุ่ง(เสือก)ไม่ได้ทุกที

† บางครั้งก็ทำตัวร้ายกาจแต่มักจะเป็นเพราะมีสาเหตุอะไรบางอย่างและเป็นการฝืนใจตัวเองมากๆจริงๆนะ

† หลายๆครั้งที่พลาดเพราะความเถรตรงของตัวเอง ถึงจะมีการเรียนรู้แต่ก็มักเป็นจุดอ่อนย้อนเข้าตัวเองบ่อยๆอยู่ดี…

† ติดสวมถุงมือเอาไว้แทบตลอดเวลา ยกเว้นเวลาจำเป็นเช่นอาบน้ำและเข้านอน

† สวมสร้อยอัญมณีอเมทิสต์ที่ห้อยตราประจำตระกูลของพี่สาวเอาไว้เป็นเครื่องรางติดตัว เวลาที่รู้สึกท้อก็มักจะหยิบมาดูเพื่อย้ำเตือนตัวเองเอาไว้เสมอๆ

† ความสามารถในการรับรู้เรื่องโรแมนซ์ = 0 (สรุปง่ายๆคือหน้าตาดีมีความรู้และภูมิฐาน แต่ดันอุทิศตนให้ราชนาวีประหนึ่งบาทหลวงอุทิศตนให้ศาสนานั่นเอง…)

† หลังจากที่ประสบเหตุการณ์เรือล่มก็ถือคติสตรีเป็นกาลกิณี ไม่ได้รังเกียจแต่มักไม่อยากให้มาข้องเกี่ยวเพราะเชื่อว่าจะนำพาโชคร้ายมาให้ หลายครั้งจึงมักพูดจาติดดูถูกไปทั้งที่ไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไร (ซึ่งจริงๆมักทำเพื่อบ่ายเบี่ยงประเด็นความทรงจำเรื่องแม่และพี่สาวตนที่เสียชีวิต(และเชื่อว่าเสียชีวิต)บนเรือ)

† มีบางคนที่เขาอดไม่ได้ที่จะต่อล้อต่อเถียงด้วยแม้จะดูไม่ค่อยมีเหตุผลเท่ายามปกติก็ตาม โดยมากมักเป็นคนสนิท

† โจรที่ฆ่าล้างครอบครัวและเผาเรือทิ้งหวังให้เขาตายในวันนั้นแท้จริงคือเดรญ่า กัปตันเรือ Doomed Dawnและลูกเรือ

† ตราประจำตระกูลเลอรอยคือโล่ดวงอาทิตย์สีขาวประดับปีกเทวดาสีทองและดาบ Rapier สองอันไขว้

† กุหลาบขาวเป็นดอกไม้ที่พี่สาวของเขาชอบมากที่สุด หลังจากที่พี่เขาหายสาปสูญไปเขาก็มักประดับห้องตนด้วยกุหลาบขาวเคียงกุหลาบย้อมน้ำเงินแทนตนที่ไม่อาจเอื้อมไปหานางได้อีกต่อไป

† คำติดปากคือ “ข้าขออภัย”, “ข้าเสียใจ” และ “ขอให้ท่านโชคดี”

† มีแผลเป็นที่ช่วงท้องด้านขวา เกิดจากกระสุนปืนลูกหลงตอนปฏิบัติภารกิจที่อิยาซเซอร์